بررسی تأثیر رویکرد آمیختگی بر ترویج تشکیل شبکه عروقی در مهندسی بافت

در طی چندین دهه اخیر، نیاز روزافزون انسان برای جایگزینی اعضا و بافت ها در بدن موجب شده است تا مهندسی بافت به عنوان یکی از حوزه های پیشرو در تحقیقات علمی مطرح شود. علی رغم دستاوردهای بی شمار در این حوزه، تاکنون تأثیر مهندسی بافت در کاربردهای بالینی محدود بوده است. یکی از اصلی ترین دلایل این محدودیت، عدم تأمین خون کافی برای بافت در مراحل اولیه پس از کاشت است. زمان بر بودن فرآیند رگ زایی موجب ناکافی بودن تشکیل عروق خونی و درنهایت مرگ سلول ها و از بین رفتن بافت می شود. در طی سال های اخیر، با اجرای رویکردی با نام آمیختگی، سعی شده است تا با جایگذاری یک شبکه عروقی پیش ساخته در سازه بافت، تشکیل شبکه خون رسانی در درون بافت تسهیل شود. در تحقیق پیش رو با توجه به طبیعت سلولی فرآیند رگ زایی، بر اساس یک مدل ریاضی مبتنی بر سلول، دینامیک فرآیند رگ زایی در سه مقیاس فراسلولی، سلولی و درون سلولی شبیه سازی شده است تا عملکرد رویکرد آمیختگی مورد آزمون قرار بگیرد. نتایج به دست آمده برتری استفاده از رویکرد آمیختگی نسبت به رویکرد رگ زایی برای تشکیل شبکه عروقی در مهندسی بافت را نشان می دهد. این مدل افزایش احتمال بازپیوند جوانه مویرگ ها از طریق رویکرد آمیختگی را به اثبات می رساند که درنتیجه آن مقدمات جاری شدن خون در شبکه عروقی سریع تر طی می شود. علاوه بر این، مدل سلولی به گونه ای توسعه یافته است که اثرات ماتریس فراسلولی بر الگوی رگ زایی از طریق پدیده دوشاخه شدن نشان داده شود.